Τον φάγαμε τον άνθρωπο…

Ένας συμπολίτης μας αυτοκτόνησε μπροστά στα μάτια μας. Μπορεί βέβαια να μας βολεύει να κατηγορούμε τον οποιοδήποτε άλλο, μπορεί να εκτονωνόμαστε βρίζοντας κάποιους άλλους, που τους θεωρούμε ηθικούς αυτουργούς, αλλά δυστυχώς… Εμείς τον φάγαμε. ΟΛΟΙ ΜΑΣ.

Άραγε όλους αυτούς που βρίζουμε, δεν είναι ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΙ από εμάς; Σαράντα χρόνια δεν μας δόθηκε η ευκαιρία για να καταλάβουμε ποιούς ψηφίζαμε; Ακόμα και σήμερα πάνω από τρείς στους δέκα δεν επιλέγουν πάλι αυτούς που κατάντησαν τη χώρα κουφάρι και παγκόσμιο ρεντίκολο και οδήγησαν τον άνθρωπο αυτόν στην αυτοκτονία; Δύο στους δέκα δεν νίπτουν τας χείρας τους – σαν σύγχρονοι Πόντιοι Πιλάτοι – όταν επιλέγουν λευκό ή αποχή;

Κανένας δεν παρατήρησε – ή δεν ήθελε να παρατηρήσει – ότι ο συμπολίτης μας αυτοκτόνησε μέσα στην πλατεία που κυκλοφορούμε εμείς. Δεν ήταν μπροστά στη βουλή, ήταν απέναντι από τη βουλή. Κατά την ταπεινή μου άποψή το μήνυμα που ήθελε να στείλει είχε δύο αποδέκτες. Δυστυχώς κανένας από τους δύο δεν το έλαβε. Αυτό που μας σοκάρισε μόνο, ήταν ότι έγινε μπροστά στα μάτια μας. Εκατοντάδες έχουν προηγηθεί πριν από αυτόν, αλλά ήταν ο πρώτος που μας πιτσίλισε με το αίμα του.

Βρίζουμε όταν μας λένε κατάμουτρα ότι «μαζί τα φάγαμε», αλλά δεν παραδεχόμαστε ότι εμείς ήμαστε αυτοί που με τις πράξεις μας ή την ανοχή μας, τους επιτρέψαμε να τα τρώνε.

Ευχαριστιόμαστε όταν οι μαθητές μουντζώνουν την εξέδρα των επισήμων; Άραγε στην εξέδρα των επισήμων μόνοι τους ανέβηκαν; Εμείς δεν τους εκλέξαμε; …εμείς δεν επιλέξαμε ποιοι θα ανέβουν; Δεν θέλουμε να καταλάβουμε ότι τα παιδιά μας δεν μουντζώνουν αυτούς, που τους περισσότερους δεν τους ξέρουν καν. Τις δικές μας επιλογές μουντζώνουν, που βρίσκονται πάνω στην εξέδρα. Εμάς τους ίδιους μουντζώνουν και κάνουμε πως δεν το καταλαβαίνουμε, όπως κάνουν και αυτοί που βρίσκονται πάνω στην εξέδρα.

Οι νεοταξίτες βρήκαν την ευκαιρία να σπεκουλάρουν πάνω στο νεκρό και να κάνουν και προεκλογική διαφήμιση των κομμάτων τους.  Εμείς όλοι τουλάχιστον ας βρούμε το θάρρος να ζητήσουμε συγνώμη και να υποσχεθούμε το ελάχιστο. Ότι επιτέλους θα σταματήσουμε να συμπεριφερόμαστε σαν ιθαγενείς.