Κάποιος
ξένος πολιτικός που ήλθε στην Ελλάδα και τον φιλοξένησα για ένα
διάστημα, μου έλεγε -θυμάμαι- πως αυτό το φαινόμενο του καταμερισμού του
εμπορίου σε μικρές οικογενειακές μονάδες (τα μικρά δηλαδή μαγαζιά της
συνοικίας που τώρα τείνουν να
εξαφανιστούν) είναι ο πλούτος της Ελλάδας και οτι απασχολούσαν ένα
μεγάλο εργατικό δυναμικό το οποίο ίσως να μην είχε δυνατότητα
απασχόλησης αν δεν υπήρχαν . Μου τόνισε επίσης πως με την λειτουργία
τους διατηρούνταν οι ανθρώπινες σχέσεις μεταξύ εμπόρου και καταναλωτή
με αμοιβαίο σεβασμό και εκτίμηση . Τα θεώρησα τότε υπερβολικά
πιστεύοντας πως οι μεγάλες εμπορικές επιχειρήσεις θα δημιουργούσαν την
πολυπόθητη ανάπτυξη και την αύξηση των θέσεως εργασίας που όμως δεν
συνέβη . Αντίθετα καταργήθηκαν τα μικρομάγαζα , αγοράζουμε τώρα
συσκευασμένο αέρα από τα σούπερ μάρκετ , δαπανούμε περισσότερα χρήματα
και οι εργαζομενοι εκεί περιορίστηκαν στο ελάχιστο . Η ανάπτυξη συνεπώς
δεν είναι έννοια αυτοτελής αλλά συνδέεται με πολλά άλλα κοινωνικά
δεδομένα και μ΄αυτό τον τρόπο πρέπει να αντιμετωπίζεται . Ας δούμε και
μ΄αυτή την οπτική το μεγάλο αυτό θέμα μήπως και ο ξένος φίλος μου είχε
δίκιο ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου