Το πολυτεχνείο ήταν ένας θλιβερός καραγκιόζ μπερντές

Έχοντας ολοκληρώσει τον φόρο τιμής στους ήρωες του Πολυτεχνείου που είχα ανακοινώσει ότι θα έδινα και προς τον πατέρα μου και προς κάθε άλλο συνέλληνα αγωνιστή, πεσόντα ή μη, ο οποίος θυσίασε την ζωή του ή μέρος από την ζωή του υπέρ της Πατρίδας μας και για την δυνατότητα να ζούμε ως Άνθρωποι και όχι ως σέρφοι στην ίδια μας την Χώρα, ανήμερα την 17η Νοεμβρίου 2011 διαπίστωσα τα εξής :

Σε όλη μου την πορεία με τα πόδια από το Ν. Ηράκλειο έως το πολυτεχνείο δεν υπήρξε ίχνος αστυνομικής παρουσίας. Ούτε επί της Πατησίων ούτε γύρω από το Πολυτεχνείο και βεβαίως ούτε και μέσα στο πολυτεχνείο δεν ....
υπήρχε ούτε ένας αστυνομικός. Η αστυνομική δύναμη ήταν μακριά από το πολυτεχνείο, σε σταθμούς τραίνου, φυλάσσοντας τράπεζες και πιθανότατα εκεί που θα ελάμβανε χώρα η γνωστή παράσταση της πορείας – επεισοδίων – προσαγωγών που προβλέπει το … ‘πρωτόκολλο’ των ‘αντιστασιακών’ θεαμάτων που επιτρέπει και ανέκαθεν επέτρεπε το καθεστώς της δήθεν μεταπολίτευσης.

Φτάνοντας στο πολυτεχνείο με τις Ελληνικές μας Σημαίες διαπίστωσα ένα από τα πιο θλιβερά και ταυτόχρονα ασεβή θεάματα που αποδεικνύουν το πόσο οι συγκεκριμένοι πεσόντες και η συγκεκριμένη επέτειος κακοποιούνται και κακοποιείται διότι απλούστατα ακόμα στην εξουσία είναι ακριβώς αυτοί που η επέτειος αυτή απειλεί : το πολυτεχνείο δεν ήταν το περήφανο κτίριο που όφειλε να είναι ούτε επεδείκνυε το δέος που φαίνεται στις φωτογραφίες της εποχής του 1973, περιζωσμένο γαλανόλευκες και συνθήματα ουσίας για την καθημερινότητα του συνόλου των Πολιτών που δεν ήταν λαμόγια ή εγκάθετοι ή υποστηρικτές του κόμματος ( εκείνη την εποχή αντί ‘κόμμα’ ονομαζόταν ‘επανάστασις’ ). Αντιθέτως, όταν πήγαμε εκεί την Πέμπτη 17 Νοεμβρίου του 2011 το πολυτεχνείο ήταν ένας θλιβερός καραγκιόζ μπερντές, ένα κατακόκκινο μαγαζάκι μάλλον του ΚΚΕ βουλής και των διαφόρων παρελκομένων του και σίγουρα τίποτε άλλο. Παντού τραπεζάκια – πάγκοι που πουλούσαν βιβλία των εκδόσεων υπό την αιγίδα του ΚΚΕ, πανηγύρι με Ριζοσπάστη και ούτε μία Ελληνική Σημαία για δείγμα, παρ’ όλο που η επίσημη σημαία του Πολυτεχνείου δεν είναι το σφυροδρέπανο ούτε είναι κόκκινη ή πράσινη ή μπλέ ή πορτοκαλί/κίτρινη ή μαύρη.

Τα κόμματα της δήθεν αριστεράς χυδαία μετέτρεψαν και έχουν προσπαθήσει να ταυτίσουν το Πολυτεχνείο με την όποια δική τους κομματική ρητορική, αποκρύπτοντας επιμελώς ότι τις μέρες τις κρίσιμες που έπεφταν οι σφαίρες και δούλευαν τα κλόμπς της αστυνομίας δεν υπήρχε κομματική ταυτότητα, υπήρχαν μόνο φασίστες – χουντικοί εναντίον Ελλήνων ( γιατί άραγε κανείς δεν αναφέρει ότι ένα από τα συνθήματα του 1973 ήταν « η Γή των Ελλήνων ανήκει στους Έλληνες», σύνθημα που υφάρπαξε ο μέγας λαοπλάνος και προδότης των στόχων και απαιτήσεων του Λαού ανδρέας παπανδρέου ; ).

Με τον ίδιο χυδαίο τρόπο βέβαια κάθε κόμμα προσπαθεί να υφαρπάξει κατορθώματα και ένδοξες σελίδες του Ελληνισμού, όπως το Έπος του 1940 το έχουν ‘καπαρώσει’ οι δεξιοί και ακροδεξιοί φασίστες- χουντικοί τύπου καρατζαφέρη και χρυσής αυγής και διαφόρων ‘μπλέ’ νεοδημοκρατών σε σημείο που εάν μπορούσαν θα απαγόρευαν σε κάθε μη φασίστα, μη χουντικό Έλληνα να κρατάει την ίδια του την Σημαία. Και ας μη ξεχνούμε ότι έχει δείξει τον ‘πατριωτισμό’ του ο ‘υπερέλληνας’ καρατζαφέρης με την υπογραφή του μνημονίου και την τωρινή στήριξη μίας χούντας ( κυβερνήσεις παπανδρέου – παπαδήμου – σαμαρά ) οι οποίες εκτός από εξοντωτικές για τους ίδιους τους Έλληνες σε επίπεδο γενοκτονίας είναι και εντελώς προδοτικές και μειοδοτικές σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής.

Μπαίνοντας με την Ελληνική Σημαία στον προαύλιο χώρο του Πολυτεχνείου, εγώ και η κόρη μου φέραμε τις πρώτες και ουσιαστικά μόνες Ελληνικές Σημαίες στον χώρο, ανάμεσα σε μουδιασμένα φοιτητάκια και κομματικούς καθοδηγητές που τα επέβλεπαν. Η κόρη μου έδεσε την Σημαία Ξηράς που κρατούσε στο κατά προσέγγιση ίδιο σημείο όπου υπήρχε το 1973 Ελληνική Σημαία Ξηράς στην μαρμάρινη σκάλα του πολυτεχνείου και έμεινε εκεί για να βεβαιωθεί ότι δεν θα επιχειρούσε να την ξεκρεμάσει κανείς μαζί με άλλον συνέλληνα. Εγώ στάθηκα δίπλα στο μνημείο ( το μνημείο αυτό που επίτηδες δεν αναγράφει όχι μόνο τα ονόματα αλλά ούτε καν την επέτειο ) και εκεί είχα την εξής εμπειρία, την τόσο δυστυχώς κλασική για το πώς μεταχειρίζονται τους πραγματικούς Έλληνες τα ελληνόφωνα καθάρματα που υφαρπάζουν κάθε φορά την εξουσία με το έτσι θέλω : δύο άνθρωποι εμφανώς συντετριμμένοι με ώμους σκυφτούς και μάτια κόκκινα από τα κλάμα, σαν δύο φορές θύματα που μετά το πρώτο έγκλημα εις βάρος τους τούς κλέβεται και η δικαίωση, με πλησίασαν και μου είπαν χαμηλόφωνα σαν να φοβόταν επίθεση πού στέκονταν την ημέρα της εισβολής των τάνκς στο Πολυτεχνείο και πόσο ακόμα τους στοιχειώνει το τι είδαν εκείνη την νύχτα και το τί έπαθαν μετά : το πόσο έχουν οδηγηθεί στην απελπισία επειδή έχουμε οδηγηθεί σε κατάσταση ίδια και χειρότερη από εκείνη ενάντια στην οποία αγωνίστηκαν. Επειδή κρατούσα την Ελληνική Σημαία και είχε επάνω της με γαλανά γράμματα γραμμένο το 120 Σ με πλησίασαν, μου είπαν, και έφεραν και τα εγγόνια τους να φωτογραφηθούν κρατώντας αυτή την Σημαία με τα χεράκια τους μπροστά στο μνημείο.

Δεν πλησίασαν ούτε κομματικά τραπεζάκια, δεν κρατούσαν καμμία κομματική σημαία ή φυλλάδιο, ήταν μόνο Έλληνες με πίκρα και απελπισία στην ψυχή και ζήτησαν να πάρουν λίγη ελπίδα από το μόνο Σύμβολο που βρήκαν μέσα σε όλο εκείνο το πανηγύρι να εκφράζει τα συναισθήματα τους και την δίψα τους για την Ελλάδα μας : την Ελληνική Σημαία και το 120 Σ, το μόνο άρθρο που επιτάσσει τον Λαό να αντιστέκεται όταν του παίρνουν την εξουσία από τα χέρια του, αυτό δηλαδή που πραγματικά σημαίνει το Πολυτεχνείο και που αγωνίζονται λυσσαλέα σχεδόν 40 χρόνια να θάψουν κάτω από τόνους κόκκινων και πράσινων σημαιών ( ας μη ξεχνάμε ότι το Πολυτεχνείο την δεκαετία του 1980 δεν ήταν μαγαζάκι της κόκκινης δήθεν αριστεράς αλλά του ΠΑΣΟΚ, του δήθεν σοσιαλισμού ). Το ίδιο μήνυμα – επιταγή που συμβόλιζε το 1-1-4 και το ίδιο για το οποίο έγραψε Θούριο ο Ρήγας Φεραίος.

Ένα πράγμα θετικό έχει δείξει η χούντα / κατοχή του 2009 μέχρι σήμερα : κανένα απολύτως κόμμα δεν είναι τίποτε άλλο από ένα μαγαζάκι υφαρπαγής της εξουσίας του Ελληνικού Λαού μέσω απάτης και κοροϊδίας. Κανένα κόμμα δεν έχει τολμήσει να ρίξει την χούντα που περνάμε τώρα διότι κάθε ένα τους είναι μέρος της. Μόνο ο Λαός έδειξε την θέληση του για επαναφορά της Εθνικής Κυριαρχίας, της Δικαιοσύνης και της Εξουσίας στα χέρια του, κατ’ αρχάς με την 28η Οκτωβρίου 2011 και κατά δεύτερον με το ότι εξαφανίστηκαν οι πολιτικοί και οι κυβερνητικοί την επίμαχη ημέρα της 17ης Νοεμβρίου 2011 από τον χώρο του πολυτεχνείου ( που μέχρι πέρυσι μονοπωλούσαν και καπηλευόταν ) για να μην υποστούν τον ίδιο διωγμό και διαπόμπευση που υπέστησαν την 28η Οκτωβρίου. Και οι φοβούμενοι την οργή του Λαού εξαφανισμένοι κυβερνητικοί πήραν μαζί και τους πραιτωριανούς τους ( ΜΑΤ/ ΕΛ.ΑΣ. ), τους οποίους και έστησαν εκεί που ήταν σίγουροι ότι οι τύποις ‘αντιστασιακοί’ ( κομματικές τους νεολαίες και άλλοι εγκάθετοι και αγορασμένοι που θα έλεγχαν κάθε έναν που ειλικρινά θέλησε να διαδηλώσει στην καθιερωμένη πορεία ) θα έπαιζαν το γνωστό θεατράκι των ‘επεισοδίων’.

Αλλά ας έχουμε πάντα υπ’ όψιν ότι κάθε επέτειος τιμής Ηρώων του Πολυτεχνείου ( και κάθε Ήρωα της Ιστορίας μας ) όπου ο παρείσακτος είναι ο Ήρωας που δήθεν τιμούν αποτελεί επιβεβαίωση ότι το καθεστώς το οποίο απείλησε και / ή πολέμησε ο Ήρωας αυτός παραμένει ακόμα στην εξουσία και πρέπει πάραυτα να γκρεμιστεί.

Άραγε στην επέτειο του Γοργοποτάμου που έρχεται τώρα, ποιοι και πόσοι και πώς θα την τιμήσουν ;


ΓΕΡΙΤΣΙΔΟΥ ΟΛΓΑ